Περί ταπείνωσης

     Είναι μακαρία η ψυχή εκείνη η οποία θα φτάσει σ' αυτό το σημείο: να πεισθεί μέσα της ότι είναι ένα τίποτε, και ότι δεν περιμένει κανείς από αυτήν να λέει τη γνώμη της, να συμβουλεύει, να διδάσκει. Δεν περιμένει κανείς, ούτε ο Θεός. Άλλο τώρα ότι, όταν ακριβώς έτσι πεισθεί κανείς, μπορεί ύστερα συνέχεια να συμβουλεύει, να διδάσκει, να λέει την γνώμη του. Αλλά αυτό είναι εντελώς άλλη κατάσταση. Είναι κάτι που το κάνει ο Θεός, δεν το κάνει πλέον ο άνθρωπος. Ακριβώς επειδή έχει αυτή την πεποίθηση μέσα του, ο Θεός τον χρησιμοποιεί και να δίνει συμβουλές και άλλο έργο να κάνει.

    Ο άνθρωπος που έχει φτάσει σ' αυτή την κατάσταση και έχει όντως αυτή την πεποίθηση, έχει ειρήνη εσωτερική, συνεχή εσωτερική ειρήνη, και καθόλου δεν πιέζεται από όλα εκείνα από τα οποία όλοι οι άλλοι άνθρωποι πιέζονται. Οι άλλοι άνθρωποι καθώς ακόμη δεν έχουν φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, σηκώνουν αβάσταχτο φορτίο, και λέει κανείς πώς μπορούν, πώς τα καταφέρνουν. Γι' αυτό και αγκομαχούν. Αυτός δεν έχει κανένα φορτίο. Δεν υπάρχει γι' αυτόν κανένα φορτίο. Το φορτίο όλο το βαστάζει ο Θεός, και αυτόν τον χρησιμοποιεί μόνο ως όργανό του.

π. Συμεών Κραγιόπουλος